Yaşamak Diyorlar

Boðuluyorum;

Suya muhtaç bir balýk olmama raðmen
boðuluyorum!
Yüzmek doðuþtan verilmiþ bir lütufken
Ben kendimde güç bulamýyorum...

Okyanusla baþa çýkamayacak bir sandalým
Kürek çekiyorum
Kollarým güçten düþüyor
Ama ben çabaladýkça
Okyanus beni içine çekiyor

Çektiðim her kürek beni okyanusun tam ortasýna itiyor
Sanki ölüm beni çaðýrýyor

Avcýdan kurtulamayacaðýmý bildiðim halde
Yaralý kanatlarýmla uçmaya çalýþýyorum
Fýrtýnalar çýkýyor karþýma
Ben uçmaya çalýþtýkça rüzgar avcýya itiyor kanatlarýmý
Düþüyorum avcýnýn tam avuçlarýna

Sinsice gülümsüyor avcý ’avý’ kendi düþtü sanýyor
Oysa dostum olan rüzgar ben yaralanýnca
Yaralarýma basýyor...

Bozkýrýn tam ortasýnda yalnýz bir aðacým
Susuyorum çorak topraklarda
Bir umut yardým bekliyorum yaþama tutunmak için

Ben yaþama sarýlmak isterken
Bir balta saplanýyor gövdemin tam ortasýna
Sus/uyorum
Susuzluðumu gidermek isterken
Yaþamýmdan kopup,bir parça kaðýt için ölüyorum

Gecenin kör karanlýðýnda bir yýldýz oluyorum sonra
Bütün ýþýðýmý söndürüyorum aya yakýn olmak için
Aya yaklaþtýkça parçalanýp düþüyorum
Barýndýramýyor ýþýðýnda karanlýðýmý
Tek amacým ona yaklaþmakken;
Ay beni yeryüzüne uðurluyor arkamdan güle oynaya...

Ýnsan oluyorum
Karýþýyorum hayatýn bir çarþaf gibi örttüðü cehennemine
Zebaniler karþýlýyor beni
Yanýyorum ama yýlmýyorum
Sonra melek yüzlü þeytanlar çýkýyor karþýma
Tutunuyorum onlara
Güvenip sarýlýyorum yaþamak için
Maskeleri düþüyor yüzlerinden,
tutunduklarým yalnýzca maskeleriymiþ meðer

Sonu olmayan bir boþluða düþüyorum
Tek umudum olan nefeslerimden olup;cehenneme teslim oluyorum
Ve artýk gerçekten de tükeniyorum

Bozuk bir para gibi harcýyor hayat insaný
Ne kadar þey beklersen o kadar alýyor senden
Ne kadar umut edersen o kadar yanýyor canýn

Ve ne kadar gülersen iki kat çabuk tüketiyor seni
Yanýyorsun ama çaresizsin...


Zebaniler de buna halk dilinde yaþamak diyor...


...Berivan Cengiz...





Sosyal Medyada Paylaşın: