Sardunyalar Ağlıyor Yokluğunda

Eski bir akþamüstüsün gözümün ufkunda
Yorgun bir düþün artýðýsýn sen dudaðýmda
Sinsi korkular sarýyor sensizken gövdemi
Nefessiz düþünüþlerin sýnýrýsýn hududumda

Aþikâr bir omuz olsam ben þimdi kendime
Ýrinli bir göðüsten içsem aþkýn iksirini
Kendi feryadýmýn mecnunu olsam daðlarda
Ayrýlýðýn tunç kapýlarýndan sana gelsem

Mor sardunyalar yetiþtirdim sana bahçemde
Sabýrsýz bir yolculuk düþü var yüreðimde
Aþka sýðýnýyorum ben öfkelerime yenilince
Adýný haykýrarak titremek son nefeste

Bu þehir senden her saniye gittiðim yer
Ebedi bir bekleyiþin en maðrur þahidi
Hangi uçurum alýr ki beni huzuruna
Hangi baharda uzanýrým dizlerine

Sensiz milyonlarca hücreyim nedensiz
Say ki, karanlýk bir dehlizdeyim nefessiz
Söküldü týrnaklarým çýðlýklarým kifayetsiz
Kirpiðimdeki deli seðirmesin nedensiz

Yýllardýr aynada mutsuz yüzüm kendime
Kokun için çaðlar aþan bir düþ gezginiyim
Asýrlardýr çürük köprüler býraktým geride
Mahrem bir çýðlýðýn prangalý delisiyim

Dokun gönlümün yaylarýna aþk çýnlasýn
Eskitilmemiþ yarýnlarda anlar bizi sarsýn
Ýzi silinmiþ mevsimler biriktirdim sana
Takvimlerin yapraklarýna an aþký yazsýn

Selahattin Yetgin

Sosyal Medyada Paylaşın: