ANNE...

çarmýða gerilen isayým anne,
küskün yalnýzlýklarýn mahþerinde,
apaçýk devþirme tutkularýn yitirdiði,
ve kapkaranlýk isyanlarýn þafaðýndayým..
bulutlar beni soruyor anne,
yaðmurlarý yetim,
þehirleri öksüz bir mevsimin adýný haykýrýyor,
tutki ömrüm tutanaksýz bir suskunluktur þimdi,
tel örgüler þarkýlarým,
nedir bu anne,
kabuslarýn sisli gözlerindeyim,
kanlý bir geçit sabahlar,
ve tükeniyor gibiyim gece vardiyasý aþklarda...
dahasý,tütünün gri tonunda aðýrlaþýyor ruhum,
geri dönüþü olmayan kavgalar var düþlerimde,
bir çocuk var yanýbaþýmda,
ve aðlayýþý yedi yaþýnda bir deprem..
kargaþanýn tam ortasýnda savaþ gibiyim,
ölülerin yüzünde cinayete benzer bir resim,
ve gözkapaklarýna kazýnmýþ acýmsý þiirler çýrpýnýyor..
umutlarýmý kimler çaldý anne,
siyah renkli adamlar neden ýþýklarý kapadý,
sözcükler neden hep ayrýlýðý gösteren bir levha gibi,
kýsa bir masalýn içinden geçiyor...
beni yargýlayan bu yorguluðum çok eski bir mevzu sanýrým,
kaybolan cesaretim,yüreðimin mahkum sesi,
derlerki,büyüdüðün kadar yitiriyorsun anne,
bende yitirdiðim kadar büyüdüm,
artýk umudun seyrine düþmeliyim anne,
ve yaþadýðým her cümlenin,
hecelerinde tanrýyla konuþurum anne...


Sosyal Medyada Paylaşın: