boş/luk..

yüreðinden geriye saymak gibi
ben…
boþluk,boþluk…

sabýrsýz günlerin telaþýnda,
avuç içlerimden taþan
sularla yýkýyorum yüzümü/yüzün gibi
takatsiz direniþler gösteriyorum
diz kapaklarýmý çekerek kendime ki
sabrýmýn taþý da yetmiyor, yeniden öðrenmeyi
bir kelimeyi…
iþte bu yüzden
derin bir boþluk olarak kalýyor yüreðimde adýn
eksiliyorum, çoðaltmaya çalýþýrken kendimi

kabuðun,soyulurken güneþsiz
sana benziyorum deðil mi?

her günün sonunda.
bir gece daha,
gel otur yanýma
ve
ç-al
senli bütün anýlarýmý
antlaþmalarýmý…

ve bil ki
sevgilim olmayan sevgili
iyot sabahlarýnda, kumdan kulelerimiz yýkýlýyordu
ki savunmasýz ordular gibiydik
her yeni güne baþlarken

biz/siz
sen/siz
kimse/siz…

sokaða çýkmalýyým þimdi.
çýkmazlarý terk-i diyar edip
dönerek tabelalarýn köþesinden
ve bilerek
daha da dýþýmda yaþadýðýmý
kim bilir belki
belki
-siz
kim bilir
sana gelmeliyim…

yalnýzlýktan çok korkarým bilirsin
belki de sýrf bu yüzden

hep
-imiz

maviyi yarýp derinden
gömerek kumlara
kendi içine çekilmiþ bir deniz bulalým
bir baþlangýcýn sonu olan bu yerde
ki
boþluða düþünce kelimeler/imiz
erken kalktýðýmýz sabahlarda
erken terliyor bedenlerimiz
kasýk aðrýlarýmýza inat
sýkýp hüzünlerimizin kemerlerini

ben,
yokluðunda mecnun deðilim hayýr.
bir notanýn içinden çýkýp gelen de deðilim.
beklenmedik bir an/gece ki
o gün,bir yaðmur yaðýyordu
ve bu yüzden bir þiir yazmýþtým
hayýr gülde almadým sana
gül mevsiminden önce

hiç
üstelik

korkunç bir boþlukla dokundum
bir gece tenine/sesine ki
sana benziyordu her þey
odan/omuzlarýna kadar
yarý açýk perdeler
içine kadar koyulaþan boþluk
karanlýk
mutfak

çabuk ol/gel
kaynýyor ve taþacak su

dök ve yak
istersen ama
bu sen ol…

yüreðimi bir boþluða döndüm
ve çektim kendi içimden/dýþýma kadar
ciðerlerimi/
söylesene þimdi ben ne yapacaðým?

Ýtiraf ediyorum acemiydik
ödülü de hak etmiyorduk
iþte bu yüzden
gitmenim zamanlamasý güzeldi ki
ilk kez yalan söylüyorum


seni hiç özlemedim…




(…)
Sosyal Medyada Paylaşın: