ANNEMİN GÖZLERİ

aðlamaya mecbur edilse gözlerim
aklýma ilk annem gelir,

kurumuþ dudaklarým ýslanýr
bakýþlarým mavinin
tatlý dokunuþlarýna teslim olurdu.

annemin gözleri gül bahçesinde ki
topraðý yumuþatan
sevgiyi yayardý ruhumun iklimine,

içimde devrilmiþ güzel günleri
acýlarýmdan kurtarmak için
adýný anmam yeter di;

günün her hangi bir vaktinde

yüreðime inceden bir sýzý düþse
sesi kulaðýmda yankýlanýr,

tanýmadýðým bütün sancýlar
kendini gizlemekten vazgeçerdi.

gece ay ve yýldýz
gündüz güneþim
hüzne boðulduðum zaman
huzur veren esinti
kabusumu örten gökkuþaðý

hislerime yayýlan en mukaddes yolcu
gönül mabedimdeki
o hatýrý sayýlýr sevgi,

uyku ne zaman sürgün edilse
camlardan beni çaðýran
eþsiz bir melek görürüm.

ayaklarým kesilir yerden
ve onun avuçlarýna dökülmüþ
küçük bir bebek gibi olurumum.

seni konuþuyorum
gurbeti yakýn etmek için,

bu melankolik havayý
bana ýsmarlayan þarkýya
aslýnda bir teþekkür borçluyum;

insanlýðým içimde baþka
uykulara dalmýþken.

keþkelere bulaþan piþmanlýklarým çoðalýrken
beni her hissediþin
bu batýk dünyadan kurtulmak için
bana yeni çareler doðuracak.

göz kapaðýma konacak
farklý bakýþlara senin yasaklarýn dokunsun

çünkü sen benim özgürlüðümsün anne.






Sosyal Medyada Paylaşın: