Gönlüme koyacaðým, bir þey söyle sen diye
Bende ki beni alsýn, yüreðimde uyansýn.
Meltemleri estirsin, savursun beni suya.
Ýhtimali kalmasýn, sensizliðe boyansýn.
Ýliþince gözüme, yüzün penbe güllüydü.
Sözlerin dökülürken, ayrýlýða yolluydu.
Karþýlýksýz sevdaydý, biteceði belliydi.
Demleme beni sende, acýr için diyensin.
Aþký sarýp baþýma, hasret ile sözleyip
Gözlerimden görünen izlerini gizleyip,
Ýçin için kanayan yüreðimi tuzlayýp,
Sevda kokan düþümü, közleyip de yiyensin.
Bir serinlik esiyor, baktýðýn çöllerimden,
Kum topluyor gözlerim, nasýrlý ellerimden,
Tutuþurken düþlerim, sen tüten küllerimden,
Alevlenen bedenimi çevirip de soyansýn.
Birisi’ ne tutulmak, aþýk olmak bir anlýk.
Yankýlanan ahlarla, sevda yüreðe þenlik.
Nerde ýþýk bilinmez, bu alaca karanlýk.
Topraða yuvarlayýp, bu mezara koyansýn.
Zekeriya Duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.