Mutsuz bir sonbaharda tek tek dökülen yapraklar gibiyim
Suya hasret kalan bedenimin kuruduðunun seyrindeyim
kahrederek esen rüzgara
Topraða dökülen sararmýþ umutlarýmý avuçlarýmda bezeledim
çamurlaþmýþ hasretimle
Gözleri kýsýk bakarken güneþe, doðmadan geri gitmesinin
periþanlýðýndayým
Ve hayata küskünlüðüm hiçbir þeyin yolunda gitmediði anda
baþladý
Yani
Sensizliðin ilk acýmsý demlerini yudumlarken buruþturduðu
günlerimin sabahýndan beri
Mutlu ol kendinle hayatýmýn katili
Kuruttuðun hiç bir dalým yeþillenmedi bir daha
Kayboldu yüzümdeki pembe gülüþlerimden kalan izler
Ve döküldü inci inci gözlerimden bütün geçmiþimin
piþmanlýðý...
Buðulu camlara çizdim hasret kaldýðým gülüþümü
Ve yaðmurlara eþlik ettim gözyaþlarýmla
Ýstikametsiz bakýþlarýmýn derinliðindeki ýþýðý
Heba ettim yokluðunda karanlýklara gömülerek
Kar beyazý dolan saçlarýmý taramaksa gelmiyor artýk içimden
Aynalarýn yansýttýðý kederden muzdarip ruhum þimdilerde
Ve kayboluþumun arifesinden estiriyorum elvedayý sana
Gözün aydýn olsun gidiyorum...
...
Rasim Yýlmaz