Baktým da yurduma, dedim ki; keþke
Hoþgörüyü acil vaka bilseydik
Madem ki insanýz; olacak baþka
Her fikre saygýyla bakabilseydik
Akleden bilir ki tefrika hâlâ
Taþýnmaz yükümüz, en büyük belâ!
Fena mý olurdu; hani mesela
Tehlikeyi sezip, çakabilseydik
Keþke, kaybolmadan bu vakt-i gurup
Kalplerde geniþçe bir otað kurup
Kin, õfke yerine sevgi doldurup
Gönülden gönüle akabilseydik
Bir mendil ararken göz sevincinden
Kahrolsaydý þeytan, kýzýp içinden
Þan, þeref, ibreti süzüp içinden
Geçmiþi topyekun yakabilseydik
Emin olsa idim kesin zaferden
Gözümü kýrpmadan geçerdim serden
Kaldýrýp güneþi düþtüðü yerden
Semânýn göðsüne takabilseydik
Þehit can katarken kutsal harcýna
Sadakat tam derdik vatan borcuna
Türk’ün bayraðýný tarih burcuna
Gururla yeniden çakabilseydik...
Mecit AKTÜRK