bilir kendini akýlda us fazlasý
özünde, duyguda renk körü
karalar, karalama defterlerinde
canýmýn içi gökkuþaklarýný…
çarpýk yapýlaþtýrma elleri
mantýksýz yerleþtirmeleri
gözlere kurduðu baraj kapaklarý açýlsa bir
sular altýnda kalýr antik/ ati zamanlarý
medeniyetin baþ mimarý…
tetiðinde sevgi katli
kendine merhametli, insani
karnýndan burnuna deðin yalan dolu
büyülü aynasýnda doðruluk timsali…
kurulmuþ plak misali
söyler, çalar hep ayný þarkýyý
yüzüne vursa da “palavra palavra palavra” naðmeleri
hiç durmaz, söndürür insanýn içindeki ýþýðý
sözlerinde toplu duygu/ruh kýyýmlarý…
gözbebeklerinde oyma taþ heykelleri
öyle görür yüce gönlüyle insanlarý
sorsan sevgi ve iyilik abidesi
gözleri önce kör edip
sonra kendini Yüce olarak sunan
aslýnda bildiðin
tam bir oyunbazdýr kendisi...
( Dilek KARSLIOÐLU )