Vaktinden önce geldi kara tren,
Dumansýz ve sessiz
Bahardan önce açtý çiçek,
Renksiz ve kokusuz
Yaðmurdan önce doðdu kuþak göðe,
Kör ve susamýþ
Her ölüm erken ölüm derdi insan,
Kýrk yýllýk ölünün ardýndan
Ne vakit gelip de çatsa kaþlarýný,
Ortalýk sel savaþ yeriydi malum.
Ben mi geçip gittim ömrümün,
sessizce beklemeyi bir yerinde
kötülük mü etmeliydim bahar kokan içimde,
kýþý mý sermeliydim gözlerinin pýnarýna yoksa?
Saatlerce ve saatlerce hep,
Mis gibi solumayý gözlerin,
Seyretmeyi dolup taþan insanlarý,
Günlerce sürecek dumanlý þehir yolculuðu,
Her þey zamanýnda güzel deðil mi?
Bahar,dalýnda meyveler ve çiçeði,
Rengarenk ýþýltýlý ve masumca,
Þelalenin en tazedir gözleri belki,
Þimdi kulaklarýmda yaðmur kokusu,
Gürüldeyen gök herkesten baþkaca haykýrýyor olmalý.
her þey daha güzel olmalýydý aslýnda,
ne vakit kýrýlýnca kalem,
sustu þairin dili…
Oysa rengarenk çiçekler toplamýþtým senin için,
Yarýn ne vardý diye sorma,anlatamam.
Yýllar sonra bir vakit belki de,
Uzaklarda hem de çok uzaklarda,
Deniz ötesinde hem de bir yaz gününde
Belki bir tren garýnda ve belki de geminin yemeðinde,
Zamanda ve mekandan bahsetmeden olmaz tabii,
En güzel aþk kokan saate dek,
Git !!!
Çok uzaklara hem de…
Ölümden uzak,
Göðe yakýn bir yere hem de,
Git,
cennet bahçelerinin olduðu yere,rengarenk çiçekler açsýn hep,
Sen, git þimdi.
En güzel þehirlere belki de,
Yolun açýk olsun…
Ümit Berhami
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.