çocukluðumu bana verin bu gün
geri kalan bütün ömrüm sizin olsun
düþlerimdeki hiç bir duvar yýkýlmaz biliyorum
bahar geldi
henüz can bulan uçurtmalarý düþündüm
uyanan aðaçlarý
düþledim büyüyen bütün çocuklarý
çocukluðumu geçirdim göz þehrimden
ve muhayyilem korkunç sustu
göçüp gittim kendimden
vakit bir akþam üstü
henüz çocuktum
bayýlýrdým uzun vadilerde gözlerimi benden çalan
o revnak zamanlarla oynaþmaya
en çokta
rüzgar saçlarýmdan yakalayýp yüzümü öptüðünde mutlu olurdum
bütün çocuklar gibi
bir nefes kadar özgürdüm
yaný baþýmdaydý
bilirdim
ben yine en çok annemi düþlerdim
dahasý kendimi özlerdim
börtü böcek sevinirdim
avuçlarýmý izlerdim sonra
pembe pamuk þekerim renginde
babam dolardý aðzýma
gözlerimi hala kýrpýþtýrýyorum yine
sýrf o günden kalma diye
ve üzülünce
uçurtmasýný sonsuz maviler içinde kaybetmiþ ip gibi
kapatýyorum kýsa bir süre gözlerimi
ve açýnca tekrar görüyorum ki
yaþam dediðin bir sobe gibi
mhd