Gece… Fýrtýnalý bir gece Oturuyordum kayalarýn üzerinde Hep sevdiðim yerde Kayalýklarda Apollon tapýnaðýnýn yanýndaki
Ýþte orada seyrediyordum Gün batýmýný Nasýl olmuþtu da Zaman bu kadar hýzlý geçmiþti Gece olmuþtu Ve ben farkýnda deðildim
Kayalýklarda oturuyorum dedim ya Denizin içine kadar devam ediyordu Bu kayalýklar
Ve dalgalar Kayalarý Dövüp duruyordu Çok hýrçýndý Belki de öfkeliydi Ya da bir þeyler anlatmak istiyor da Anlatamýyordu
Ben denize inat Sakindim Umursamaz Öyle durmuþ seyrediyordum Ve anlamaya çalýþýyordum Denizi
Derken kardeþim düþtü aklýma Ýki yýl önce kaybettiðim Ýçimde bir þeyler koptu Gözlerimden usulca yaðýyordu yaðmur
Bir dalga yükseldi Bana doðru Önce gülümsedi El salladý Sonra Hadi gel götüreyim Seni ona…
Kalktým usulca yerimden Ýzledim dalgayý Yürüdüm denize doðru Yüzümde bir gülümsemeyle
Dalgalar delice vuruyordu Kayalýklara Ve ben daha ileriye Daha ileriye Olanca gücümle atýyordum kendimi Ama yoktu Yok… Vazgeçmek istemiyordum Söz vermiþti dalgalar Götürecekti beni ona
Sonra bir ses Ve bir el Uzandý bana doðru Tut hadi tut Tuttum… Ve sessiz yaðmurlar yaðýyordu Gözlerimden
Denizle aþkýmýz Böyle baþlamýþtý iþte Bu yüzden Ne ben vazgeçebilirim ondan Ne de o
Ve bekliyorum
Akdeniz’in hýrçýn dalgalarýnýn
Tekrar çaðýrmasýný beni…
1990 Nisan Düzenleme ise 19 Mayýs 2013 13 yaþýnda trafik kazasýnda kaybettiðim kardeþim için. Ve hala çok özlüyorum onu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
maviege Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.