Aðaç yalnýzlýðý kök salan topraðýma… Hançerlesem, yýrtsam göðsümü yoksunluk fýþkýracak; Eskiden gölgesinde serinlediðim anýlarým fýþkýracak ardýndan. Nicedir hiçlik tevekkülü içindeyim. Nicedir pervasýzca yalnýzlýðýmýn içindeyim. Nicedir rüyalarým çocukluðumun evinde geçmekte. Nicedir matematiðini yapmaktayým açmazlarýmýn. Hayatýn aykýrý dalgalarýný kýrmaya direnmekteyim nicedir. Uyumaktayým nicedir; yalnýzlýðýmla, yalnýzlýðýma uyumaktayým. Aslýnda harlasam gölgem kadar yer yakar içimdeki ateþ. Hiç ummadýðým anda söndü epeyi çünkü. Sadece bir mum kaldý yanan. Ben nicedir o mumla ýsýtmaktayým ellerimi. Gölgesiz çok gün geçirdim, öyle ki; delireceðimi sandým gölgesizlikten. Yýrtýk gibi, açmaz gibi içine çekilmiþti bütün ýþýklar. Sadece bir tek mum kalmýþtý içlerinden. Ben nicedir o mumla gölge edinmekteyim kendime; o mumla ýþýmaktayým… 10 Mayýs 12 saat:22 17 Sosyal Medyada Paylaşın:
berna koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.