Dedi ki; " peki sen bi’þey söylemeyecek misin? Bu son konuþmamýz belki de" di. Noksansýz sus’a büründüm o an evet noksansýz. Noksaný noktasýydý belki susuþumun. Öylece sustum. Birþey farketmiþliðinin donukluðuyla inceleme isteðiyle sustum. Sadece SUS’ tum. Bazen söz böylesi susar belki de. Söz öyle durumda hafif, küçük kar tanesi olup Eriyiverir kaldýrým taþýna. Karanlýðýndan beslenmek ister kaçýþýn söz bazen. Uzun, hararetli bir konuþmayý bölmek istercesine susar söz. Ýþte ben de bu noksansýzlýkla susa geldim. Oysa elimi biraz daha uzatsam konuþabilecektim kalbinin sýcaðýna, biliyordum; "Peki ya yanýlýyorsam?!" O’ysa kýzgýn, kýrýk ve anlamsýzlýk yükleyip bu susuþa sormuþtu bu soruyu: "" peki sen bi’þey söylemeyecek misin? Bu son konuþmamýz belki de" Ben ise sustum; Saðýr edici bir karartý gibi düðümlendi gözlerimde susuz susuþ. Ve sustum O anda vesaire sustum. Belki de ben... Erk bazen suskunluða geçer Ya da erk’ini suskunluðuyla gösterir; Eriyiverir kaldýrým taþýnda Ve bölüverir aþký ortadan tam da iki bölü ye... 07 ARALIK 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
berna koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.