İntihar Zamanı Şiire

sahi ne renkti adýn
hatýrlamýyorum artýk
simasý yeþildi kahve kokan topraðýn
kara eserdi deniz ondan mý
\þair ceketli çocuk kadar\
cesursan dedim aynada býraktýðým buðulu yüze


son veda mektubu
yüzleþtiðin tekilliðinle açýlmalý ellerinde
susarken gözlerin


senden saklý odamda
gözyaþý nehirlerimde yüzen
kaðýt gemilerim
sýðýntý limanlarda alabora þimdi
yelkenleri sesinin aforozlarýyla uçarken
tutuþan güvertesinde yanar tenin için
son
can ellerim
lütfen tut inandýðýn her þey için


dudaðýmdan düþürdüðüm sesin
çarmýhta þeytan
çýðlýk yangýný k i m l i ð i n e
merhametli dualar serpiþtiriyorum
öl artýk
bitmezse ayin
ruhuna doldurduðun balçýk
insan sözüyle tükürecek beyaza


elinle ittiðin cellatlar
asi damarýmdan girmek için kanýma
izimdeler her kýlýkta
kaçak kervanlarda
kimliði tutuþan yolcu
sebepsiz kavgada býçak
þarapta sarhoþluk
küfürde günah için
adresim yazýlý ilk ölüm emri sanki
haciz koyduðundan beri nefesime


ve þeytan ölürken yüreðin soðuðunda
alkýþ tutan saflara
ve haykýrýþ nöbetlerinde
amin diyen kullara
son senfonisi sahnede intiharýn


dur artýk
çok ölüler gördü bu yaþlý þiir
çok cellatlar eskitti mahzenlerinde
hala yazýyorsa aþký
kýrýlmadan kalemi
hazýr deðildir hiçbir aþýk
kendi ölümüne
çýrpýnmadan


sýkýca sar bedenine
mürekkebin kanýma karýþana dek
seni yazmalýyým
deniz kokan sahillerinde öylesine bir kentin


dudaðýmda tecvitli okumalar
altýnda bir enkazýn
hala sað isyanlar
ölü suskunluk sokaðým
yerle gök arasýndaki yol sapaklarýnda
sapýkça korkularým
nemrut bile cüce artýk bir dev aynasýnda
ki korkabildiðim kadar sevebilirim ya cesurca
benden daha çok aþk deðil kimse sana


artýk intihar zamaný þiire
son istasyon
son tren bu gidiþe
kompartýmanlarý bom boþ yüreðimi doldurman için
kalan son bir düdük sesi
delik bilet
ve gözyaþlý ayrýlýk sahnesi
öpüldün gözlerinden



Sosyal Medyada Paylaşın: