TORUNUM VE UMUDUM

Dünya denen saltanat, bu mu dede, diyerek,
Oðluma anlatmadan, torunum çýkageldi.
Hortum yaðmur fýrtýna, afetzede diyerek,
Savaþ kýyým cinayet, her yaný yýka-geldi.

Yine ayný talihsiz, günleri yaþýyorken,
Ýçimizde yýkýmýn, kahrýný taþýyorken,
Þafak vakti tan yeri, sessizce ýþýyorken,
Mayýslardan bir sabah, rýhtýma taka geldi.

Karadeniz silkinip, karanlýðý unuttu,
Mavi göz sarý saçý, baþtan sona umuttu,
Kararlý Anadolu, verdiði sözü tuttu,
Ýþgalciler bir anda, çarpýldý þoka-geldi.

Savaþ cinayet (!) derken, taþýdýðý o yürek,
Bir sürü entrikayý, tersine çevirerek,
Yedi düvel denilen, devleri devirerek,
Hasta adam diyorken, tüm bunlar þaka-geldi.

Evlat þu duvardaki, Atatürk’tür unutma,
Tüm önderler içinde, en büyüktür unutma,
Bu ülkeyi kurtarýp, kuran Türk’tür unutma,
Tanrýnýn lütfu ile, izniyle hakka geldi.


15. 05.13


Sosyal Medyada Paylaşın: