Aþkýnýn uðruna gam girdabýna
"Dalarým" demiþti; yâr...diye sevdim.
Umudun olurum, çile kabýna
"Dolarým" demiþti; yâr diye sevdim.
Hayatýn gerçeði geceye inat
Tozpembe sanmýþtým; yer, gök, kâinat.
Yolumda ölüme hazýrdý güyâ
Râzýydý girmeye ateþten suya
"Sensiz bu bedeni dipsiz kuyuya,
Salarým demiþti"; yâr...diye sevdim.
Kaydý var kalbimde her bir ahtýnýn
Ecesi ben idim gönül tahtýnýn.
Ne zaman dokunsa tenime teni
Alýp götürürdü, bendeki beni.
"Ýncimsin", feleðin elinden seni
"Çalarým" demiþti; yâr...diye sevdim.
Bir baþka kokardý bahçemde çiçek
Sanýrdým ki ömür, böyle geçecek.
Kâh Ferhat olurdu, kâh Mecnûn, deli
Aþkýna þahitti gözünün seli.
"Cehennem" deseler, aþkýn bedeli
"Gülerim" demiþti; yâr...diye sevdim.
Sözde "ben" kokardý her bahçe gülü
Ne vuslat beklerdim, ne de Eylül’ü.
Varsýn tuzak kursun kaderin aðý
Sarsýlmaz gönlümün muhkem otaðý.
Öyle ki, "del!" desen, koskoca daðý
Delerim" demiþti; yâr...diye sevdim.
Gözlerim kalbine iþleyen oktu
Kurduðum hayalde hazin son yoktu.
Ar etti aþkýndan, gizlendi ayýp
Bir bendim kalbinde, gerisi kayýp
Her gün bin rekatý þükürden sayýp
"Kýlarým" demiþti; yâr...diye sevdim.
Hayat bir tiyatro, kapandý perde
Aþk paramparçaydý; parçalar yerde.
Kimse göstermedi güz ile kýþý
Demedi inanma! Bu gönül iþi.
"Üzülsen, aðlasan gözünden yaþý,
"Silerim" demiþti; yâr...diye sevdim.
Kapýyý yüzüme çarparak gitti
Ölümsüz denen aþk, hüsranla bitti.
Mecit AKTÜRK