Biliyorum, gelmeyeceksin.
Bende beklemeyeceðim.
Ama hiç bir umut kýrýntýsý yok mu bizim için?
Çok az bile.
Hiç mi?
Birinin sevgisine bu kadar muhtaç olur mu bir gönül?
Aþk, aþk bu kadar çaresiz býrakabilir mi?
Yalnýzlýðýn içinde boðulurken,
Hala onu istiyorum diyebilir mi bir yürek?
Dedi iþte.
Herkes "Gitti." dedi.
Ben "Gelecek." dedim.
Sanki geleceði görebiliyordu insanlar,
Ya da ben gözlerimi kapamýþtým.
Neden bu kadar uyuyorsun diyenlerde oluyor.
Ben uyuyunca görüyorum seni.
Rüyalarým senle süslü.
Daha önceleri uyku nedir bilmiyordum.
Hatta hep hayal kuruyordum uyumak yerine,
Bize dair, biz dolu.
Neden gittin ki?
Neden bitti ki her þey?
En azýndan bu kadar kolay olmamalýydý ayrýlýk.
Acý çekmeliydin,
Aðlamalýydýn,
Piþman olmalýydýn.
Olmadýn.
Hep mutlu gördüm seni,
Bir taraf daha eksik,
Bir taraf daha fazla....
Öyle ya da böyle.
Mutlu olabildin.
Tebessümüm bile yarým yamalak artýk sevdiðim,
Sen gittin ya,
Her þey eksik.
Ellerimde elin eksik,
Gözlerimde gözlerin,
Yolumda yolun eksik mesela.
Mesela kokun eksik.
Þiirlerimde "BÝZ" eksik,
Sen ve ben baþlýklarý altýnda,
Bir þiir daha yazabilir mi bu yürek ayrýlýða (?)....
Hilal Özcimbit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.