Aþinâdýr her evlat ta doðuþtan sesine
Dil, anne/m dediðinde, harf heceye renk katar.
Esir düþerken bazen, kalp kasvetin ye’sine
Þefkatli kollarýyla, bizi düþerken tutar.
Varsýn sýðýnsýn bedbaht, sebebe, bahaneye
Anneye sevgi, sýðmaz; güne, aya, seneye
Hüznün kokusu siner, o olmayan haneye
Ay geceye küs olur; güneþ, doðarken batar.
"Yandým anam!" deriz hep, takýlsa ayak taþa
Yar, tereddüt eder de, o gelir koþa koþa
isyan etmek bir yana, incitemeyiz, hâþâ
Annenin bedduasý, felâket için yeter.
Bil ki bir tek anaya, deðiþilmez bir cihân
O’nsuz kalan evlâda koca zindandýr bu hân
Yapayalnýz, mâhzûndur; kalp kan aðlar an be an
Anneye "öff" diyenler, ömrünü heder eder.
Uymasa da çoðu kez, yeni yetme gencimiz
Anaya saygý diyor; örfümüz, inancýmýz.
Kýrarsak bazen þayet; geçtiðinde hýncýmýz!
Uzun sürmez nedâmet; yürekler yanar, tüter.
Annenin kaderidir, hep yokuþlarý çýkmak
Bir kez gelmez aklýna, yorulmak ya da býkmak
Onlar için en zor þey, elimizi býrakmak
O yüzden son nefeste gözleri açýk gider.
Duasýyla aþarýz her derdi her kederi
Annelere isyanýn cehennemdir ederi
Rabbim! Yazma kimseye, böyle korkunç kaderi
Ebeveyne zulmeden, yaþarken ölür, biter...
Mecit AKTÜRK