eve dönerken...

kayýsý çiçekleri bir kez açmaya görsün
ilkbahar rüzgarýyla eve dönerim… o yalnýzca benim olan evime!
doðup büyüdüðüm güzel þehrime
köpeklerin bile adama farklý baktýðý yere
çýplak tepelere ve yemyeþil düzlüklere
yadýrgarým, utangaç bir aralýktan seyrederim önce
süzülürüm ardýndan
þalvarlý kadýnlarýn oturduðu serin gölgeliklere
esmer çocuklarý vardýr, bilirim…
sadece benim olan þehrimin
iþte onlarýn koþtuðu mahallelere

büyümek sonsuza kurulu bir otobüs olur
iki ileri bir geri,
eski bir otobüs gibi bir þey olur yani büyümek,
eski bir kasabadan... durmadan havalanan…
at arabalarýndan, bakýr ustalarýndan,
koca koca deðirmen taþlarýndan…
ve kerpiç evlerden geriye kalan hüzünlü bir boþluktan
diþleri dökülmüþ daracýk sokaklardan
sýrtlarýnda yataklar, yorganlar ve gurbetçi valizleri
aklýný insanýn baþýndan alan
büyümek eski bir otobüs, bir yaný hep sonsuza kurulu
yükünü mülteci çiçekler gibi dört bir yana savuran

aylardan Haziran olmayýversin…
buðday baþak bir memleket düþer yine yollara
sapsarý tarlalara, cam gibi semalara
fikrim yüzüme takýlýr ilkin, yüzüm ýlýk bozkýr rüzgarýna
yüzüm yoktur oysa, bilirim… dönüp ardýma bakmaya
sayarým, sayarým… eksilmez koparýlmýþ olmanýn sancýsý
bir ömrü ne vakit geçtik? ne ara geldik bu iki yol aðzýna?
ne ara gömdük umudu eski topraklara?
hem ne vakit içimizdeki hayvan kalktý ayaða?

Sosyal Medyada Paylaşın: