ANNE !

Ben herkesten çok seni (Annemi) sevdim.
Zayýf ve bitkin kalsam da anne,
Sayende güçlü ve güvendeyim.
Bir kurþun gibi,
Yaþadýðým hayatý tam alnýndan vurdum.
Ben senin için kimseye laf söyletmedim,
Sana hiç laf getirmedim,
Namusuma leke sürmedim.
Ama çok hýrpalandým,
Kendimi çok yordum.
Ben hayatým boyunca,
En çok kendimi vurdum anne...

Benim hiç dostum olmadý anne,
Ne bir eþim oldu,
Ne de bir þans - kýsmet beni buldu.
Yaþadýðým acýlardan, buhranlardan
Tükenip gitti genç yaþým...

Kimi gerçekten sevdiysem,
Ayrýlýk yüreðimi yaraladý, ihanetle ikiye böldü...
Bir gönül kuþum vardý,
O da açlýktan ve yalnýzlýktan öldü...

Beni dünyanýn zehiriyle mi emzirdin anne?
Yoksa insan diye,
Yalan ve acýmasýz bu dünyaya
Bir sabýrtaþý mý doðurdun anne?

Doða degilim, hayvan deðilim,
Bir "hiç" hiç deðilim;
Bir senin için mi insandým anne!

Benim hiç uykumda rüyam olmadý;
Ne hayal gördüm,
Ne de hakikati bildim.
Bir acý-tatlý hatýra resmim bile yok duvarda,
Adým bile anýlmayacak öldükten sonra...

Kaybolmuþ anahtarým, açýlmaz kapým,
Yurtsuz , barksýz - evsizim anne...
Ne elimde bir dost eli,
Ne baþýmda saçýmýn bir teli...

Senin damarýndan akan,
Topraðýn, suyundan, canýndan kandým anne...

Bulutlu gözlerle bakan gözyaþýnla ýslandým.
Topraða düþen bereketli yaðmurumdun anne!

Bunca yýldýr fýrtýnalarý benim için,
Hangi coþkun denizlere sevgiyle sakladýn?
Senin yerine boðulup, ben öleyim ANNE!


Sosyal Medyada Paylaşın: