O ÂN

O ân, bir yaprak gibi savruldu gökte þiir,
O ân, öldü acýlar fânudunda bu þâir…
Nurullah GENÇ

O ân, mavi göklerin bulutlarý yontuldu,
O ân, musikiþinas yalnýzlýðý besteler.
O ân, mercan kayalar bir doluya tutuldu.
O ân, hüzzam tutuþtu; yaðmalandý güfteler.

O ân, doðum sancýsý bir yangýna dönüþtü,
O ân, þiir, þairden bir lahzalýk utandý.
O ân, sanki baharýn mevsimine kýþ düþtü;
O ân, Mecnun, Leylayý sonsuz sevgili sandý.

O ân, arafta mahpus emsalsiz bir devrimdi,
O ân, gönül aldandý imzasýna eserin.
O ân, maymun soyuna insan has bir evrimdi;
O ân, kanlar kusturdu kürre-i arz, göklerin.

O ân, mürekkep kadar saf ve berrak düþlendi,
O ân, bir ironiye akýllar mahkûm oldu.
O ân, þefkat tokadýn efkârý hüzünlendi;
O ân, tarihi miras, zerrecik bir kum oldu.

O ân, kaldýrýmlarýn yüzüne indi tokat,
O ân, masum bir çocuk, gençliðinde boðuldu.
O ân, çöktü üstüme yorgun sýr gibi tâkat;
O ân, iblis kibirden lanetlendi, kovuldu.

O ân, kelimelerin dize geldiði ândý,
O ân, nutkum tutuldu; dilim büsbütün aciz.
O ân, pire kendini aynalarda dev sandý;
O ân, üstün insanda müthiþe üstün aciz.

O ân, hüznün matemi çiselendi öfkeden,
O ân, yaðmur damlasý düþtü bir sevda için.
O ân, meðer gördüðüm ibaretmiþ lekeden;
O ân, infilak oldu; çivide asi perçin.

O ân, kâbus geceden ejderhalar dirildi,
O ân, derin bakýþýn meyvesidir sözcükler.
O ân, Nuh peygamberin ömründen gün eksildi;
O ân, elif ve nun’un hemzesidir sözcükler.

O ân, basamaklarda katledildi gayeler,
O ân, ürkek Herkül’ün yeltendiði cesaret.
O ân, rüþvet, iltimas; rütbe baþý payeler;
O ân, türlü bahane, bin bir yalan, mazeret.

O ân, ýrz-ý mahreme yabancý bir el deðdi,
O ân, berrak denizin kana döndüðü asýr.
O ân, gül karþýsýnda lâleler boyun eðdi;
O ân, onda gördüðüm tasviri noksânlý sýr.
Ömer Fâruk ÝPEK

Sosyal Medyada Paylaşın: