Zaman tarar saçýmý, dalarým anýlara,
Yetiyordum kendime, yuvamýn neþesinde.
Sevda hýrkasý sökük, fukarayým, yalnýzým;
Anýlar çekmecemde, evin her köþesinde,
Zaman tarar saçýmý, dalarým anýlara.
Hayat vurup geçiyor, bakmýyor gözyaþýma,
Adým bulut ta olsa yaðmur olup yaðamam.
Kime desem derdimi, derman olmaz bilirim.
Tan söktü “doð” deseler, Güneþ olup doðamam.
Hayat vurup geçiyor, bakmýyor gözyaþýma.
Kirpiklerimde gam var, beyhude akar yaþlar,
Ardým sýra kan aðlar, aþktýr mazide kalan.
Feryat edemem, “sükût” yuva kurmuþ kalbime;
Anladým sessizlikte, hayat masalý yalan,
Kirpiklerimde gam var, beyhude akar yaþlar.
Bir ben miyim divane, deli gezen þu baðda,
Yoksa pervaneler mi beni saçýp savuran.
Nefesim yettiðince, yaþayacak içimde;
Nefsimin seçimidir, böylesine kavuran,
Bir ben miyim divane, deli gezen þu baðda.
Neþe CÖMERT
Nisan 2013