Kalbim aklýmý çeldi, öyle baþladý sana dönmek telaþým.
Nefesimi de güçlendirdim ardýndan yürüyebilecek kadar.
Çok denedim sana gelmeyi,
sayýsýný unuttum attýðým adýmlarýn...
tam da seviþmeye hazýrlanýrken gözünden düþüp
saymalýyým ayak izlerimi.
Elimde kazma kürek, mezarlýklar kazýyorum
Her mezara gömüleceðim ve sana öyle ulaþacaðým sanki…
bir teneke kutuya kapatacaðým ruhumu
“çaresiz ruhlar mezarlýðýnda” kazdýðým bir çukura atacaðým.
Lakin, korktum, haziran sýcaðýnda yýlanlar uyanacak,
dilimi yiyerek susturacak!
Bir krom nikelajlý beklenti içindeyim…
Adýmlarýmýn izlerinde anlamsýz çarpýklýðýn formülü;
izlerimi bulamasam, zannedeceðim ki, geçmiþinde ben yoktum.
Artýk düþmeyeceðim gözlerinden yuvarlanarak.
Doðrularýmý da sana býrakacaðým.
Gündüzden geceye tutunuyorum.
Ellerim donmak üzere…
Hiçbir gece korkulacak kadar karanlýk olamaz…
Zifiri karanlýk bile varlýðýný gözler alýþana kadar korur
Her umudun önünde bir açýk pencere vardýr.
Cehennemden bir eksik kalabileceðim gene de;
Dünyadan kalma bir doðrum duruyor cebimde.
Cennet diye konulacaðým yerde ki hiçbir þey, senin yerini tutmayacak,
sensiz cennet bile kar etmeyecek, anladým.
Cennetten kovulup dünyaya yollanmayacaðýmý bilsem,
senin cehennemine konulmak için bir elma kopartýp yerim!
Beni anlayacaksýndýr bir elmanýn çýtýrtýsýnda…