Beyaz bir tortuyum karanlýkta kalmýþ.
Zamaný belirsiz bir gecede atýlmýþým umuda,
unutulmuþum.
Biliyorum umutlarýn yitirildiði milyon gece var.
Umudu kalmamýþ sahte aþklarýn milyon kere lekelediði
bir beyaz sayfayým yeni aþklara.
Aþklarýn hepsi bitene kadar yaþanan birkaç yanlýþ...
Gecenin siyahýyla boyayamadýlar hiçbir zaman.
Gözlerim kapalý,
bakamýyorum sona yaklaþtýkça çaresizliði artan umutsuz aþklara.
Beyaz bir tortuyum karanlýkta düþen.
Gecenin en karanlýk yerinde görmüþüm riyakârlýklarý.
Ýhanetler acý doðurur ve aþklar acýlarýn baðýmlýsý olur.
Karanlýk bulaþýr beyazýma…
Biliyorum karanlýðýn rengi siyah olur.
Ýþte, gecenin siyahýyla deðil,
ama karanlýðýn siyahýyla boyanýyor beyazým.
Kâbuslarým anlamsýz ve umutlarým sönük.
Beyazým yok…
Mücadelem insanlarla deðil,
yokluðunla, ey aþk!.
Havanda su dövmek gibi…
Ardýnda düþe kalka yoruldum.
Yenildim…
Sen yoksun ya,
azap yolculuðunda ruhum,
cam kýrýklarý üstünde yalýn ayak.
Yokluðun can acýtýyor,
Allah kahretsin!
Omuzlarýmda meþakkat dillenmekte,
susturarak beni…
Korkularýmda büyütmekteyim seni yok eden izleri.
Korkularýmla yüzleþtiðimde o izleri aþabilirim.
Sensizliði sindiremiyorum içime;
Sindirirsem, biliyorum, ebediyen sensiz kalacaðým.
Ama, en azýndan sensizliði aþacaðýma dair hayallerim var,
Bu hayata tutunmak için bir güç kaynaðý…
Yüreðimde ki varlýðýn hiç bitmiyor.
Bitmez de…