Boþ odalardan ilham aldým,
Dört duvara derdimi yazdým,
Gün geldi bir güzele, kandým da,
Ben, ben ne hüsranlar yaþadým.
Ekmeðim kuru katýk oldu,
Gözlerim her dem yaþ ile doldu,
Geceyi görmeden sabah oldu da,
Ben, ben ne kâbuslar yaþadým.
Sevdim, sevilmedim,
Güldürdüm, gülmedim,
Çok kere âþýk oldum da,
Ben, ben ne ayrýlýklar yaþadým.
Kýlavuzdum yolsuzlara,
Dert ortaðýydým mazlumlara,
Her derde derman oldum da,
Ben, ben ne haksýzlýklar yaþadým.
Yüreðim yerinde yok, yüreklerde,
Bahçe yaptým dikenli güllere,
Ne yaralar var bilseniz içimde de,
Ben, ben ne vefasýzlýklar yaþadým.
Tüm sermayem bir kalemim,
Dizelere dökülen sözlerim,
Bir de þu yaralý yüreðimde,
Ben, ben ne zulümler yaþadým.
Ben ne zulümler yaþadým.
BURHAN KARACAN