Ya gözlerin Ýstanbul’du Ya da Ýstanbul, gözlerinde hayat buldu. Hangi tepesine baksam, hangi sokaðýna girsem, Hangi kaldýrýmýnda yürüsem,sen!. Ey, ey aziz Ýstanbul, bu bendeki çaresizlik neden?
Martý çýðlýklarýnda yükseliyor isyaným, Üsküdar vapurunda anýlar canlanýyor, Aþkýmýza tanýklýk ediyor Kadýköy iskelesi, Ve ben hala gözlerindeyim, Boðazý seyrediyorum, seninle sensiz Anlýyorum ki o Ýstanbul, Ýstanbul deðil artýk sensiz.
Ahýr kapý açýklarýnda bir gemi, Çýldýrasýya çalýyor sirenlerini, Ben alamýyorum senden kendimi, Gemi uzaklaþýyor, kayboluyor ufukta, Öylece donakalmýþým, sanki ne varsa uzaklarda, Yani sevgili seni Ýstanbul kadar, Ýstanbul’u sen kadar sevdim. Sana, sana ne kadar yakýnsam, Ve ben ve ben o kadar çaresizdim. Seni Ýstanbul gibi sevdim.
Burhan Karacan
Sosyal Medyada Paylaşın:
YİTİK SEVDALARIN ŞAİRİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.