Muhâl Aşk
Bazen Mecnûn’du hani, Leylâ’ydý aþkýn adý,
Ferhat’ýn gür suyunda ne de þirindi tadý.
Beklemek intihardý, muhâl aþklar faslýnda,
Ýþte o muhabbetle Kerem yandý aslýnda.
Mansûr çokta bir olup ve dedi ki: “En’el Hak.”
Bu vücuttan sýyrýlýþ gerçek aþktýr muhakkak!
Aþk, gönül mahzeninde yýllanýrdý, gizliden.
Âþýk, aþktan ibaretti; bir de elâ gözlüden.
Ayrýlýk, zaten malum; aþkta vuslat gâlipti.
Rakibe boyun eðip, geri dönmek garipti.
Kafdaðý da engel mi? Ateþten deniz bile,
Bir solukta geçilirdi ki, mumdan gemilerle!
Bülbüller cezb olurdu, gülün bir gamzesinde,
Aþklar dile gelirdi, bülbüllerin sesinde.
Bu aþk ile yüzerdi, deryalarda yunuslar,
Kesmezdi âþýklarý, badeden okyanuslar.
Vuslat sahillerinde demir atmak ne hoþtu,
Dertler baþka baþkaydý, fertler baþka sarhoþtu.
Doldur sâki doldur ki, biz de sarhoþ olalým.
Batacaksak gün gibi, yâr elinde solalým!
05.12.2007
Mustafa BÝLGÝÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.