-kavuþmakla beraber baþlar, ya bir gün kaybedersem korkusu.
çýð gibi büyüyerek yuvarlanmýþým, düze doðru daðlardan çürük aðaçlarýmda dallar kopmuþ, baykuþlarým susmuþ. gene açmýþ yüzünü güneþ, ama renkleri solan tarafýndan bu son nöbet deðiþimimde benim, erimeye yüz tutmuþ, kardan adamlar selam durmuþ.
- olmasaydý dersin, daðlarýn eteklerinde sessizliðe akan raylar.
sonra akþamüstlerinin trenleri geçmiþ, gözlerimin önünden karanlýk tünellerde zemheri buz tutmuþ, yürek donmuþ. ama demiþim çelik suya ihanet etmez, sen olamazsýn giden hiç bilmediðim sözler, telgraf tellerinde bir türkü olmuþ, gözlerime dilsiz kuþlar konmuþ.
-ve dolaþýr gene saza gelir, uçurumlarda söylenen bütün türküler.
iþte canýmýn içi, gün batýmýnda günün selamýdýr bu sancý kitabýn sonunda bir yer bulmuþ, bir varmýþ-bir yokmuþ. þimdi gözlerimde o kaçak ceylan, yürekte itaatsiz bir sýzý yüksek þelalelerden dökülen, bütün derelerim kurumuþ, türküler susmuþ, ‘ben’ kaybolmuþ.
* * *
/neylersin ki sazýmýn teli kopuk, anlatamýyor sana beni. ama gözlerin var ya gözlerimde, iþte onlar canýmýn içi.../
Cevat Çeþtepe
Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.