Mustafa abinin bir türlü beceremediği...

sevmeyi öðrenmek lazým Mustafa abi!
bu dünya böyle bilemiyorum… hiç olmamýþ gibi
hem biraz fazla karanlýk sanki

aðýyorum bir güzel hesap nispetince þu kocaman semaya
güzel…
turuncu sokaklardan, evlerin kiremit rengi çatýlarýndan
ve bir gecekondunun aralýk penceresinden
kaçýp kurtuluyorum…
yaðýyorum sonra kül rengi damlalar halinde topraða
aferin diyorum þu gökyüzünün kadife halklarýna
kuþlara ve yaramaz ilkbahar bulutlarýna
saklasýnlar nerede ne kadar hüzün varsa
güzel…

demem o ki, dün bir kadýný öptüm Mustafa abi!
bugün dudaklarým yok
býrak yarýnýn hesabý kalsýn yarýna
olmadý çýkarýr asarým dudaklarýmý
eskiyen fotoðraflara yaptýðýmýz gibi
Haliç’teki meyhanenin o nemli duvarýna
hem susarým fena mý? baþým beladan kurtulur belki

þimdi git git bitmez bu düzlük bilirim
ne sana yetiþebilirim, ne de cehennemin diðer halleri
cehennem demiþken Mustafa abi!
uzatsa bir mevsim en yasak meyvelerini
baðbozumu, kýyamet alameti
büyük patlamalarla dolu bir Tanrý silueti
cezasý bir ömür balçýk, irin, alýn teri
kan, kusmuk, çýrýlçýplak bir insan teni
kaburgasýndan yaratýlan Havva adýnda bir peri
baþtan çýkardý da Adem’i
bir sen Mustafa abi
bir sen giremedin aþk kapýsýndan içeri
Sosyal Medyada Paylaşın: