Hasret kalýnca kaleme kâðýda ellerim Sen geliyorsun aklýma Gözlerim gözlerini özleyince Avuç açýyorum Yüreðimdeki yaðmur damlalarýna Þiirimin köþelerinde gezinmiyorsun artýk Ten kokulu ceketimin astarýna gizliyorum seni Ve yüreðimin tam üstüne oturuyorsun Bedenimin tek sahibi hükümdarý gibi O an sara nöbetlerimi tutuyorum senle Ve yürekten yüreðe akýntýsý baþlýyor aþkýn Ardýndan seni zindanýndan çýkarýp seviyorum Beyin hücrelerime sakladýðým resmine bakarken Ve sonra özlemimi yükleyip binicisiz yarýþ atýma Kilometreler uzaktaki bilmediðim sana gönderiyorum Oysa bir üçgende bilinmeyen denklemdin sen Ve yarýþ atýmda bu üçgende benle ölüyor özleminle Kazanan belki sen belki de bendim bu yarýþta Her ne kadar göremezsem de sen kupayý kaldýr bize
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfankarabuluT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.