Gündüz bile karanlýk, hüzün yaðýyor gökten. Birden kapýmý çalan, ayrýlýklar mevsimi. Ýçimizdeki aþký söküp atacak kökten. Andan geriye kalan, ayrýlýklar mevsimi.
Gözyaþý sanki zehir, dokunaný yakýyor. Gözlerin hüzün dolu, neden bomboþ bakýyor? Kaçýnmak isterdim ya, her yol hüzne çýkýyor. Bizi bu derde salan, ayrýlýklar mevsimi.
Ölüme eþ deðermiþ sensiz alýnan nefes. Çok çok zor yýrtýlýyor, göðüs denilen kafes. Aklýna þaþýyorum, bunun neresi enfes? Yüreði etti talan, ayrýlýklar mevsimi.
Anlayýp dinlemeden verilen her bir karar, Elbette yanlýþ olur, çoðu da akla zarar. Aþkta vefa bilmeyen elbet uzakta arar. Dildeki falan filan, ayrýlýklar mevsimi.
Zamanýn girdabýnda belirsiz ayý, günü, Aþýklar takviminde hüzündür bütün ünü,. Eðer ki aratýrsa bugünün her dem dünü, Bil ki koca bir yalan, ayrýlýklar mevsimi.
Bundan sonrasý tufan zamanýn yüzü kara. Çeksem ne fark eder ki, deli gönlümü dara. Yokluðun acýmasýz, umut yok ilkbahara. Acýlarda can bulan, ayrýlýklar mevsimi.
Ne zaman baþlar, biter ? Nerdedir baþý, sonu? Ýçi içine sýðmaz kuþku tüketir onu. Bu mevsimde her zaman, aþk çetrefil bir konu. Her an zamansýz solan, ayrýlýklar mevsimi.
Bu mevsim baþka mevsim hüzün deðiyor aþka Yaþamý kurguluyor üstüste onca keþke Dosteli sensiz bitik, zamaný da yok meþke Sanki kara bir yýlan, ayrýlýklar mevsimi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dosteli_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.