Zamaný tüketmedim hiçbir zaman, Yarýnlarý dünlere uðurlamadým. O incecik çizgiyi, Hayat denilen pamuk ipliðini; Hiçbir zaman koparmaya çalýþmadým.
Bir kabuðum vardý kýrýlmasýndan korktuðum, Kabuðuma saklanýp, O’na sýðýndým. Avuçlarýma biriktirdiðim gözyaþlarýný içerken, Ýçim yanýyor, Susuyordum. Susamak ne feci birþeymiþ, Bunu anladým.
Hiçbir zaman aynadaki yüzümü, Gömmedim gözlerime. Dikenlerden yaralanmadým yaþam boyunca. Mutluluklarýmda acý verdi bana... Ýçimde küçük bir çocuk çýðlýðý oldu hep. Çekildim kabuðuma, Haykýramadým hiçbir zaman.
Lakinler..fakatlar..dolandý dilime, Ama kelimelere dökemedim hiçbir zaman. Güneþli bir günde, sere serpe yürürken, Yaðmurlu günlerin geleceðini düþünmedim hiç...
Maskemi çözüp attým sonunda. Mutluluk rolü oynamak, Baþtan baþa zaten hata....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kübrayıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.