Çok özledim çocukluðumda düþtüðüm yerleri, Dedemi, babaannemi çok özledim. Öperken sakallarý yüzüme batardý dedemin, Þikâyet ederdim: ‘Dede kessene þu sakalarýný!’ derdim. Gülümserdi. Bir daha öperdi, bir daha batardý sakallarý. Ben yine þikâyet ederdim.
Þu an keþke dedem yaþasaydý da, Öperken batsaydý sakallarý. Þikâyet etmeden ben öpseydim; Sonra bir daha… Bir daha…
Koþardým durmadan taþlý yollarda, Düþerdim. Dizlerimin yarasý geçmezdi. Dedem kaldýrýrdý beni düþtüðüm yerden. Yarama üflerdi. Bir de bakardým ki geçmiþ yaram, Ne güzeldi.
Hiç unutmam kan kýrmýzý bir buluz beðenmiþtim yakalarý fýrfýrlý, Annem almamýþtý her istediðimi yapýp, þýmartmamak için. Her þeyin farkýndaydým o zaman da, Annem farkýnda olmasa da… Neyse… Dedem aldý bana o kan kýrmýzý yakalarý fýrfýrlý buluzü. Ama ben þýmarmadým.
Dedem beni bu dünyada, Kendinden yoksun býrakýp gittiðinden beri, O’ndan bana kalan her þeyi saklarým. O kýrmýzý buluzüde. Hatta arada giyerim o günlere dönme hayaliyle. ‘Ne kadar büyümüþüm dede bak!’ derim içimden. Sonra aðlarým, Çocukluðumun taþlý yollarýnda düþtüðüm gibi.
‘Dede duy beni! O zaman sen kaldýrýyordun düþtüðüm yerden beni. Peki ya þimdi? Kim kaldýracak düþtüðüm yerden beni? Kim üfleyecek yarama?
Dedem! Seni çok özledim!
Her akþam hava durumuna bakardýn hani, Ben sinir olurdum. Sonra inadýna baþka kanalda da bakardýn, Ben yine sinir olurdum. Sonra dayanamaz istediðim yeri açardýn. Yanýna çaðýrýp, öperdin yanaklarýmdan. Yine batardý sakallarýn. Ben yine þikâyet ederim pes etmeden. Sen yine gülümserdin.
Dedem! En çok gülümsemeni özledim. Bir de, yanaklarýma sakallarýnýn batmasýný. Ama en çok gülümsemeni… Bu yüzden tanýdýk her çehrede senin gülümsemeni arýyorum. Bir tane buldum bile. Sana kim olduðunu içimden söylüyorum dedem. Senin gülüþünün sýcaklýðýný veriyor o gülüþ de bana. Ýkimizin sýrrý olsun bu, olur mu?
Ellerimden tutardýn ya, Camiye giderdik beraber. Sen namaz kýlarken, ben yanýnda dolanýrdým. Sonra sýkýlýp, bütün tespihleri toplardým. Birden ona kadar saymayý biliyordum; Sayýp sayýp, oynardým. Sonra ellerini açýp, dua ederdin Allah’a, Ýçimden ‘Acaba ne dua ediyor?’ derdim anlamadan. Þimdi biliyorum dedem. Çünkü, Senin o zaman ettiðin dualarý, Ben þimdi ediyorum. Aðladýðýn gibi aðlýyorum. Güldüðün gibi gülmeye çalýþýyorum. Seni çok özlüyorum dedem… Çok özlüyorum!’
Bir akþam, Ben ders çalýþýrken telefon çalmýþtý. Annem açtý. Þaþkýn, donuk bir ifadeyle babamý çaðýrdý. Babam konuþuyor, Konuþuyor ama, Yüreði aðlýyor, görüyordum.
‘Dedem hastaymýþ, yataklara düþmüþ.’
Duyduðumda kaskatý kesilmiþtim. Gözlerimden bir damla bile yaþ akmamýþtý. ‘Neden aðlamýyorsun aptal!’ deyip kýzmýþtým kendime. Yüreðim aðlarmýþ gözlerimin yerine meðerse… Üstümüzü bile deðiþmeden, Pijamalarla gitmiþtik o gece memlekete. Vardýðýmýzda;
Dedem benim dedem miydi? Nerdeydi gülüþü?
Yatýyordu üzgün üzgün. O gece sabaha kadar dua etmiþtim, Azrail dedemin canýný almasýn diye. Sabah olduðunda kardeþimi tanýmamýþtý dedem. Zehra’yý… Biricik torununu. Hepimizin gözlerine sanki vedalaþýyormuþ gibi bakmýþtý. Büþra ürkmüþtü hafif. Ýnsan dedesinden ürker miydi? Ölüm demeye dilim varmamýþtý o zaman. Ölümden miydi ürkekliðinin sebebi?
Bir an dedemin gözleri gözlerime deðdi. Dolu dolu bakýyorduk birbirimize. Sonra zor bela ‘Beni kaldýrýn.’ Dedi babam ve amcamlara. Babaannemin yataðýna yatmak istedi. Yattý ve çekti eþinin kokusunu son kez içine. Sonra kendi yataðýna götürüyorlarken dedemi, Aniden boynu düþtü babamýn omzuna, Gözlerimin önünde. Azrail’in yanýmda olduðunu hissedercesine, ‘Beni O’nsuz býrakma, beni de al!’ dedim. Almadý… Dedemin ruhu firar etmiþti bedeninden. Babamý ilk kez aðlýyorken görüyordum. Nabzýna bakýyordu dedemin. ‘Atýyor, atýyor!’ diyordu. Doktor çaðýrdýlar. Gelene kadar atan nabýz çoktan durmuþtu. Yýkýlmýþtýk. Yýkýlmýþtým. Son kez elini öptüm dedemin. Dedemin eli, hala ‘DEDEM’ kokuyordu. O benim dedemdi. Dedem… Niye beni býrakýp gitmiþti?
Sakalýný kestiler, izledim gizliden. Ýçim nasýl acýdý. Artýk batmayacaktý yanaklarýma sakallarý. Öpen bir dedem olmayacaktý ki! Korkarým diye çýkartmaya çalýþtýlar beni odadan. Ben, Dedemden mi korkacaktým? Ýnsan dedesinden korkmazdý ki! Ölümden mi korkacaktým? Alsaydý o zaman Azrail canýmý! Al dedim. Almadý…
‘Gözlerim dayanamadý dede vefatýný görmeye. Her gece aðlýyorlar. Camiye gittiðimizde size namaz kýldýran imam vardý ya hani, O biçti kefenini. Ýlk defa ölmek istedim dede, Ölmek istedim. Ben giyecektim o kefeni, Beni gömeceklerdi. Olmadý dede, olmadý. Son kez gülümsemeden gidiþin olmadý. Öpmeden gittin beni. Batmadý sakallarýn. Olmadý dede! Torunun þimdi biçare…
Hani tahsilimi tamamladýðýmý görecektin? Evlenecektim, Torununun çocuðunu alacaktýn kucaðýna. Adýný sen fýsýldayacaktýn kulaklarýna… Ne oldu dede? Nerdesin þimdi?
Cennet’tesin biliyorum. Orda ben diye baþka çocuklarý öpüyorsundur belki. Batýyordur sakallarýn. Onlar da benim gibi þikâyet ediyorlar mý dede? Ama sen benim dedemsin! Öpme onlarý! Öpme dede, Kýskanýrým! Yanýna gelmek için, Elimden gelen her þeyi yapacaðým. Söz veriyorum sana dedem, SÖZ…
H.Kübra YILDIRIM Sosyal Medyada Paylaşın:
Kübrayıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.