MEZAR

Baþýný uçuruma satmýþ bir serseriyim,
Bin sefer düþüp kalkmak ibadet, nazarýmda.
Kiralýk tebessümün eþiz þaheseriyim,
Son seferi beklerken, kusursuz mezarýmda.

Bu mermer lahitimde, davudi bir baykuþu,
Hicran þarkýlarýnda dinlemekten usandým.
Hala son bir umutla son indiðim yokuþu,
Bir hayal kanadýyla uçup çýkarým sandým.

Yollarýma dizilir her gün güneþten önce,
Haklý çýkmaya mahkûm, meþru vesveselerim.
Gün boyu o beni yer, gün akþama dönünce,
Kýrýlan umutlarý, yeni baþtan elerim.

Bir kýsýr döngüdür ki, her gece tekrarýmdýr,
Sabaha bir gülistan düþüyle, hayaliyle.
Huþu gibi görülen sükûtu ikrarýmdýr,
Prangalý yüreðin mahkûmiyet haliyle.

Her gece eþiðinden bin kez geçtim ölümün,
Her seferde bin ölüm gördüm benzersiz eþsiz.
Ya bu köhnemiþ odam arka bahçesi zulmün,
Ya da ben bir ölüyüm, ondan ufuk güneþsiz

Bir anlamý olmalý, seher bu denli sakin
Bu koyu karanlýðýn görülmüþken ensesi,
Hiç deðilse bir serçe ötse; amma ve lâkin,
Sükûtu bölen tek þey, frezde rüzgâr sesi.

Suskun çýðlýðý yatar, bu bozkýr melteminde,
Son bahardan öteye, bir hazaný ekberin.
Gerçi manasýz kalýr, ömrünün her deminde,
Her gün bin fýrtýnayla, sarsýlýrken makberin.

Çözemedim bir ömür, nasýl bir bilmeceydi,
Tek hecelik keþmekeþ, tek hecelik muamma.
Þunu bil ki ey ömrüm, yontulan son geceydi.
Yýrtýlsa da karanlýk, sabaha güneþ umma.

Sosyal Medyada Paylaşın: