Bu kez gülücükler saçýyorum etrafa.
Sanýrým almam gereken dersi verdi bana hayat.
Neden mutsuzum diyordum çoðu kez.
Ama her karanlýk tünelin sonunda bir ýþýk varmýþ.
Her acýnýn sonunda masum bir tebessüm.
Gülmek yakýþýyormuþ bana,
Hayat bir aðlatýyor muþ, çok güldürüyor muþ meðer.
Meðer yaþadýðýmýz acýlar,
Bizi doðru yola götürüyormuþ.
Artýk doðru kararlar alabiliyorum.
Gidenin arkasýndan aðlanmazmýþ,
Gitme denilmezmiþ mesela.
Bekledim ben,
Çok bekledim.
Az geldi, çok gitti sevdiðim.
Ama üzülmüyorum artýk.
Her þeye raðmen,
Herkese inat gülebilmekmiþ yaþamak.
Geç oldu ama öðrendim.
Sana raðmen sevdim seni,
Beni benden alýp geri vermemene raðmen,
Ben, ben olmayý becerebildim.
Özümden dönmedim,
Sözümden dönmedim.
Mutluluk, yýlmamakmýþ,
Mutluluk sabýrmýþ.
Mutluluk, mutluluk senmiþsin be,
Aþka çocuk kalmýþ yüreðinmiþ mutluluk.
Aþk’a çocuk kalalým mý beraber??!
Hilal Özcimbit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.