UMUT IŞIĞIM

Hayallerim tükenmiþ
düþlerim Karanlýklarda kaybolmuþ
küçük bir umut kýrýntýsý yok
yaþama tutunmam için


aydýnlýðý unutmuþum
karanlýklar içindeyim
çýðlýklarým boðazýmda düðümleniyor
sessizliðimde boðuluyorum
gözyaþlarým yanaklarýmdan süzülürken
çaresiz bedenimi
gün gün tüketiyorum



bir gölge olmuþ
____________acýlar
nefes alamýyorum
yalnýzlýk rutubet acý
kokuyor
eskiden gül kokan odam
susuyorum
layýk deðilim yaþama diyorum



sevdiklerimi zaman bir bir aldý benden
kayboldu güvenim
yitti gitti hayallerim ve yaþama inancým
þiir yazan ellerimle
yazmak istiyorum ölüm fermanýmý



uçurumun kýyýsýnda rüyaya daldým
gözlerim nemli etrafa
gökyüzüne
aðaçlara baktým
aðaçlarýn yeþili yeþil deðildi
gök yüzünün mavisi maviliðini kaybetti
karanlýktý her yer
araftaydým
iki dünya arasýna sýkýþýp kaldým
oysa bir umuttu beklediðim



son isteðimi
soran olsa
ne isterdim diye düþündüm
evet
sadece bir umut
bir umut isterdim


uçurumun kenarýndan býraktým kendimi
boþlukta düþerken
ölümün soðuk elini hissetmeyi beklerken
minicik bir el
Saçlarýmý okþadý
masum bir gülümseme ile
’anneciðim korkma korkma rüya’ diye seslendi
iþte o an kendime geldim
o minicik eller kaybettiðimi düþündüðüm
umudumun kýzýmýn elleriydi



ölüm meydan okuyorum sana
yaþama sevincim
umut ýþýðým
saçýnýn bir teline canýmý verdiðim
gül kokulu evladým muhtaç bana
sýmsýký sarýlýyorum hayata
korkmuyorum senden
ölüm
uzak dur sen kork benden

...

MELTEM KINIC

sesiyle þiirime ses olan abloþum Sevdalinko ya teþekkürlerimi sunarým
Sosyal Medyada Paylaşın: