İstanbul'da Mevsim Hep Sonbahar
Ve ben uzaktan çekerim iliklerime Ýstanbul’u
Kasýp kavurur boðazýn o serinleten tutkusu
Ben hep kavruk ben hep yangýn yeri
Mayalanýr bakýþlarým da Kýzkulesi
Karaköy sevdasý kaplar öteki yakayý
Ah Ýstanbul hayalin düþtü mü aklýma
Mevsim hep bahar
Oysa ki kýþ deliþmen bir y/ar bana
Biz hiç seninle Pierre lottide bir bardak çay yanýnda sigara
Demlenip bakýþmadýk Haliç’e
Tutkulu sözler biriktirip þiir diye karalamadýk
Bakýþýmýz mavileþtikçe boðazda
Kýyýsýz bir sabah ve vapur hareket ediyor
Bilmiyorum hangi kýyýda býraktým o kara gözlerini
Bilmiyorum hangi semtte yürüyor yorgun yüreðin
Þimdi öyle sanýyorum ki katran karasý bir his çökmüþ yürek,
Efsunlu bir yar diliyor baktýkça Ýstanbul’a
Ve Ýstanbul coþuyor mavi yeþil þarkýlarý
Kim bilir hangi deniz sefasýnda
Bir Orhan Veli þiiri besteleniyor içimde
Ýstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalý
Zavallý gözlerim hiç uyanma bu derin uykudan
Ýstanbul vurgunu gözlerinde tutulur, maviyle yeþile
Þarkýlara benzemez seyrettiðin hayal
Bir hayalin yaþanýr mý ilelebet gölgesinde
Ýstanbul edalý güzel ben tutkunum senin baðrýnda
Ýki yakasý gümüþ iþli kemerle süslü salýnan gelin edalý duruþuna
Hayal bile olsa geziyorum adým adým sokaklarýný
El ele tutuþmuþ iki sevdalý aþýk misali
Denizi seyrediyorum aþiyandan
Eminönü geliyor aklýma
Gülhane’ye uðruyor yolumuz güller dikiyoruz
Gönül sarayýmýza
Ve sonra veda sirenleri çalýyor
Soluyor güller laleler Ýstanbul’da mevsim ayrýlýk
Ýstanbul’da mevsim hep sonbahar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.