Sensizlik geceleri hep boynumu bükerken, Bir çiçek bile bitmez, çorak toprak gibisin. Yokluðunun acýsý candan caný sökerken, Avuçlarýmdan düþen kuru yaprak gibisin.
Bakýþlarým anlamsýz ,hem garip hem de donuk. Hiç böyle görmemiþtim nedense çok çok sönük. Bir zamanlar sen iken, içimde en has konuk, Þimdi yaramý deþen, kuru yaprak gibisin.
Yazýn kýþýn belirsiz dilin lal olmuþ gibi. Bir gonca gül gibiyken sararýp solmuþ gibi. Yürekse hüzünlerle boþalýp dolmuþ gibi. Derdi daðlardan aþan, kuru yaprak gibisin.
Gece gündüz demeden iç çekip duruyorsun. Kendinle hesaplaþýp hep hesap soruyorsun. Belki de düþlerini hep bensiz kuruyorsun ! Düþler peþinde koþan , kuru yaprak gibisin.
Ömrüme ömür katan nadide bir çiçekken, Bu yaþam kavgasýnda, hep ben kadar gerçekken, Tam da sýrasý gelmiþ, vuslatý görecekken, Yokluðumla savaþan ,kuru yaprak gibisin.
Sözcüklerin içinde boðulurken anýlar, Bu yara aþk yarasý, böyle diyor tanýlar. Dilerim ki hep güzel oluþsun bu kanýlar, Sevilmezse buruþan, kuru yaprak gibisin.
Sen ki, ahir ömrümün hem varý , hem yoðusun. Ellerin azý olsan, Dosteli’nin çoðusun. Sen ki, cana yarensin o batý ,sen doðusun. Dallarýyla vuruþan, kuru yaprak gibisin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dosteli_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.