Bizi Görmezlerdi

Hapsolmuþ yer altý zindanlarýnda,
Gün ýþýðýný vücudumda bulan bendim.
Her zaman elimi semaya açýp dua ederdim.
Oturup suskun kalan sendin.
Çaresizlik içinde olmaktan vazgeçmezdin.
Prangalarla tutsak kalsakta burada,
Bir þansýmýzýn olduðunu düþünürdüm.
Olmasa da;
Elimizde bir balta,
Ümitle zincire vuran bendim.
Sen izlerdin.
Nöbetçiler gezerdi.
Bilirdiler ki senin ne kadar yýlgýn olduðunu,
Parmaklýklarýn önünden geçmezlerdi.
Sense onlarýn ayak seslerini dinlerdin.
Onlarýn aðzýna dolanmýþ bir þarký olduðu zaman;
Biliyormuþçasýna,
Onlara eþlik ederdin.
Baltayý gören bendim.
Sense çaresizliði tercih ettin.
Zindanýn anahtarý cebimdeydi oysa...
Sende biraz umut olsa,
Nöbetçileri kandýrmak için yýlgýn gözükürdün.
Bense delicesine vururdum prangaya.
Seni alýr,
Yýlgýnlýklarýný býrakýrdým orda.
Ne de olsa,
Olmayan anahtar cebimdeydi.
El uzatsan bana,
Nöbetçiler beþ dakika sonra
Bizi görmezlerdi...

Sosyal Medyada Paylaşın: