Adı SEVDA'ydı...

Gölgesine aþkýn kanadý deðdiðinde sevmiþti hayatý
Küflü bir býçak sýrtýnda dolaþmýþtý tüm yeryüzünü
Iþýklar günü çok kereler terk etti sevdayý özledikçe
Bir yangýn diðerine sýçradý, aþk onu hiç terk etmedi

Hep ayrý ezber, ancak ayný replikti sevdayý oynamak
Yýldýzsýz bir sahnenin arka koltuðunda uyurdu sevda
Alkýþlarla uyanýr, gözyaþýyla hüzünlü düþlere dalardý
Eskimiþ perdeleri geceleri bedenine yorgan yapardý

Yýlgýn anlarýn keder molalarýnda ruhunu tarardý sessiz
Gülüþlerini okþardý bir adamýn sýrçasý dökük aynalarda
Sahte renklerden umutlar beslerdi titreyen dudaðýnda
Yaþamak gönülsüz bir düþ oyunuydu hicranlý sofrasýnda

Dönüþümü olmayan kederlerin kartlarý asýlýydý duvarda
Her gece kararsýz çýðlýkla restleþirdi, sarýlýrdý coþkularýna
Sürgün coþkular kaynardý koynunda, kanardý yataðýnda
Adý ‘Sevda’ydý, imkansýz aþký arardý mayýnlý kucaklarda

Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: