Zamaný yiyip bitirdi karanlýk. Gece yoktu. Güneþ çoktan kömürleþmiþ ve yeryüzü yapýþkan bir karanlýkla örtülmüþtü. Yabanýl sesler geliyordu derinlerden... ... ve karanlýðý ince bir býçak gibi yýrtýyordu. Sesim yoktu. Karanlýðýn karnýnda yitirdim sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf’tum belki..
Sosyal Medyada Paylaşın:
figen61 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.