Zaman Yılkısı

el ayak çekildi günden
ben elini eteðini öpüyorum þiirin
hayatlar eksiliyor kaldýrýmlarda
kimbilir kaç odada umutlar boðazlanýyor
televizyon baþýnda
benimse ne zamaným ne mekaným var
sadece ömürden üstün sevgim
býraktýðým kýþ yataklarý gibi
sýcacýk özlemim...

sýzým zamansýz zamaným sýzýlý
öðlen sýcaðýna kalan uykulardan kalma
bir kabustan uyanma sýkýntýlarýmdan
geleceðim umudumu dýþlayan gülüþüne
beni çamurlu eski sokaklarýma býraktýðýný
kimseye söylemeyeceðim...
yine de kýzar mýsýn gebeliðime
kirpiklerini kýsýp gülüþüne
kýz...

sokaklarým korur
kendime sessizliðimi
evlere küs bu uyanmakta yoksan yoksun
tutup içimde kalan aðlamayý
gün yüzüne sermeyeceðim
kýyamam yokluðunla bütünleþen hüzne bile
bir böyle yalnýz yeter yeryüzüne
göze alamam ikinci yalnýzlýðýmla
ilk yalnýzlýðýmý bir baþýna býrakmayý...

sýralý ölüm korkularý yaþýyordum
ilki gittiðinde baþlamýþtý
sonuncusu gelmediðinde bitti...
ve çiçekleri eziliyordu
çocuk kalmýþ yanlarýmýn an be an
aðustos karanlýðýnda bulanýk bir odada
üþümek nasýlsa o denli kanatýcý
sabah kaygýlarýnda tir tir
bir sevi sahipsizliði be gülüm
sensiz baþ edemem bu zaman yýlkýsýyla


kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: