Hep geç
Arsýzlaþtý bu arlar yine aðrýlarým,
Umut yok demiþti doktorlar,
Zaten benimde umuda ihtiyacým yoktu...
Kim için?
Ne için gerekecekti ki?
Her zaman ki gibi geç kalmýþtým yine,
Sevmek için olduðu gibi ölmek içinde.
Aðlamak için çok erkendi, gülmek içinse hep olduðu gibi geç.
Arsýzlaþtý yine gözlerim,
Saðanak saðanak düþüyor gözümden yaþlar,
Bazen fýrtýnalý,
Bazen ise nisan yaðmuru gibi.
Sýzým arttý,
Aðrý oldu artýk,
Nah þuramda,
Tam sol göðüs kafesimde,
Nefes alýrken batan,
Uyuduðum nadir zamanlarda ise þiddeti ile uykudan uyandýran.
Hava mý soðuk yoksa ben mi üþüyorum bilmiyorum,
Yün kazaklar,
Sobada yanan meþe odunlarý,
Yorganlar çaresiz...
Halbuki sen yýllar sonra tekrar yüreðimi sýzlata bilen tek kadýndýn,
Halbuki sen yýllar sonra bana tekrar gülmeyi hatýrlatan kadýndýn,
Halbuki sen yýllar sonra bana yaþamak için sebepler olduðunu hatýrlatan kadýndýn,
Halbuki sen yýllar sonra bana hayal kurmamý saðlata bilen kadýndýn,
Halbuki sen yýllar sonra bana bir umudun daha olabileceðini hissettiren kadýndýn,
ve sen...
Bana tekrar geç kalmanýn acýsýný tattýran kadýn,
Benim kaderimin geç kalýnmýþlýklar üzerine kurulu olduðunu hatýrlatan kadýn,
Öðrendim.
Yeþeren yaprak sararmaya,
Doðan her güneþ batmaya,
Ben ise geç kalmaya mecburum.
Öðrendim.
Ve bu canýmý çok yakýyor...
Yazan: Ömer ERASLAN 16.12.12 22:5
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.