ÖLMEDİM DAHA

Atar damarýmda evvelim safkan
Çaresiz dertlerden yýlmadým daha
Büyük yeminime þahittir rahman
Aciz kullarýndan olmadým daha

Ýçim kan aðlarken yüzüm güldürdüm
Dik tutup baþýmý düþman öldürdüm
Feleðe derdimi gizli bildirdim
Hayattan nasibim almadým daha

Dilimin elçisi dedim kaleme
Gücü yetmez önüme geçse ulema
Dost riyakâr olup çýksa yoluma
Bir kuru selamý silmedim daha

Tutuþturdum aþký boran gözlerde
Sakladým elemi sahte yüzlerde
Birde vefalarý verip sözlerde
Vurup arkasýndan bölmedim daha

Umuda tutunan meçhûl adýmda
Boynu bükük mazlum koymam ardýmda
Piþmanlýk kamburum olsa sýrtýmda
Bir lokma kul hakký çalmadým daha

Destanlar yazarken gönül sýzýmý
Dehlizlere gömüp siler izimi
Vahlarla doldurup alýn yazýmý
Saçlarýmý tel, tel yolmadým daha

Yangýn bakýþlarda aþkýn yasasý
Çýplak ruhumdadýr tenin kýssa’sý
Söylenecek uzun sözün kýsasý
Ben de Azime’ysem ölmedim daha

Sosyal Medyada Paylaşın: