ANNE

sakla düþlerimi anne
sönmesin buz tutan kalplerde
yanýk türküler söyle kulaðýma
burada þehirler yabancý
hap ayný yerimi sýzlatýyor insanlar
þiirler düþüyor alaca karanlýkta yüreðime
kalemim hýçkýrýyor
sýðamýyorum artýk hiçbir yere
sakla kaðýtlarýmý anne
sýrlarýma ermesin babam

emanetinde can iç kanamalarda
yýkýldý inançlarým duvarlarda
ellerim yumruk
yutkunmaktayým
yine yolcuyum
kaþlarý düþmesin kardeþlerimin
sakla ellerimi anne
ocaksýza terlemesin

kimsesizliðim kuytularda sýzýyor
içime iþliyor bakýþlarýn nefreti
ayný kahroluþ ayný tükeniþ
soluksuz doluyor kirpiklerime
sakla gözlerimi anne
vurgunlara yaðmasýn

ihanetler üstüne kuruluyor
bohçamdaki þafak türküsü
çiðnedikçe anýlarýn yükünü
ideallerim tökezliyor
çýldýrýyor insanlýðýn son nesli
birazdan saldýracaklar
sakla beni anne
kimse dokunmasýn

çürürken aynalarda tebessümlerim
yorgun acýlarýmý boðdum enginlere
kirlense de içimdeki nehir
kaldýramaz ihaneti kalemim
binlerce sözcük tutuþur içimde
çok þey söylemek isterim
ama
hiç

Azime Gürlek




Sosyal Medyada Paylaşın: