KALEMİM VE BEN

Kalemim ve ben, biz
Genellikle geceleri kör saatlerde nöbet tutarýz
Ve hep o saatlerde aðlaþýrýz beyaz kaðýda
Ben damlalar dökerim
O onlarý kaðýda yayar, renk verir
Ama ruh, benim sana olan hasretimdir
Hasretinden tükenmez denilen ne kalemler tükettim
Sen beni aðlatmazsan ben nasýl yazardým
Kalem benim tek yarim tek yarenim
Olsun, o da olmasa ben nasýl yaþardým çocuk!

Geceleyin yýldýzlarýn gün ýþýklarýný selamlamak için yerlere döküldüðü an
Ýþte tam o vakitlerdeyim
Gündüzlerin gecelerin perdelerini açmak için kendini zorladýðý saatler
Ben çok yorgunum, benim çok acým var
Dimdik olamýyorum
Tutturamýyorum zamaný, yapýþtýramýyorum hayata kendimi
Yýkýlýyorum sensizlikle ayakta duramýyorum
Senli umutlara yaklaþmaktan bile korkuyorum
Sensiz sokaklara dolmak istiyorum
Benimki de can bekleyen bir umut iþte
Gizlice sandýklara kilitliyorum çaresizliðimi
Belki dolandýðýn baþka bir yalan buralara kadar gelir diye
Belki de delirmiþ bir çýðlýkla geliþini kutlarým diye
Kalem yorgun ben yorgun ama
Devam ediyoruz sayfa sayfa aþkýmý itirafa sana
Sosyal Medyada Paylaşın: