Izdýrap veren düþünceler içinde kývranýrken
pusuda bekleyen gözyaþlarýmý azat ediyorum
ve seni atmaya uðraþtýkça zihnimden
daha çok yerleþiyor hasretin beynime
Aman vermiyor bu ýssýz geceler seni unutmaya
ve aydýnlýk inadýna uðramýyor gözlerime
zifiri karanlýkta ateþ böceði gibi
yanýp yanýp sönüyor kanadý kýrýk umutlarým
Uzaktan sevmeler-den yoruldum artýk
Oysa ne çok meyilliydi bu yürek mutluluða
Yokluðuna býraktýðýn günden beri
Mecalim kalmadý hasretinle boðuþmaya
Ve sonunda pes ettim çektiðim bütün acýlara
Bu ayrýlýk belimi bükse de
her nefes aldýðýmda andým seni
belki olduðun yerde hissedersin diye
fýsýldadým rüzgara, seni hala sevdiðimi
çekindiðim bütün sözleri arkama alarak
Ve umursamadan hiç kimseyi
baþýmý dik tutarak, hesapsýzca
boðazýma acý veren düðümleri mi çözüyorum
susarak içime attýðým ne varsa
keder dolu yýllarým adýna
haykýrarak söylüyorum
artýk aðlamaktan korkmuyorum...
…
Rasim Yýlmaz