Sen ve ben... Bitmez bu sen ve benler. Ne kadar sussam da bitmez...
Yaðmur yaðardý, bir þemsiye açardýk. Sonra kar yaðardý. Evimize sýðýnýrdýk.
Oysa her yaðmur, Altýnda ýslanýlmayý hak ederdi biraz...
Güneþ açtýðýnda sokaklar bizimdi. Koþardýk, saatlerce yürürdük. Güneþle beraber sahiplenmiþtik, gün bizimdi. Sonra ay belirirdi. Biz sýrtýmýzý ona döner, Evimizin yolunu tutardýk, küser gibi. Pencereden izlerdik, Bir fincan kahve, bir de sigaramýz...
Sen umut fýsýldardýn, Ay biraz daha parlardý gözümde.
Hasta bedenin yorgun, gözlerinden hüzün damlýyordu, "Hayýr! Gitmek yok." derdin sen.
Sen gidersen ne yaparým. Ellerim, avucum, gözlerim, alným, boynum... Hepsi soðuk kalýr. Ben yumurta bile kýramam ki. Karným aç kalýr. Midem yetmezmiþ gibi, Kalbim de sana aç kalýr. Sonra...
Sonra sen gittin iþte. Veda cümlen gözlerindeki yaþtý. O bile yetti. Aðlamam derdim Kaç senelik adamým ben! Gözlerimdeki yaþ, yaþýnla karýþtý.
Seni meleklerinle göðe uðurlarken, Ýþte tam da o sýra yaðmur yaðdý. Þemsiye aramadým.
Gözlerim saklanacak bir yer aradý,
Ýþte tam da o sýra yaðmur yaðdý...
Bahattin BERKDÝNÇ Sosyal Medyada Paylaşın:
seng Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.