Savaş Şiirleri 2.Bölüm

kanýt kenti
tarihi artýklarý ile birlikte
yýkýlýp kalmýþtý,

durmuyordu gece,
durmuyordu rüzgar,
siperler ardýnda gövdeler,
þahin gözü gibi bekçiler
yüksek yerlerde mevzi almýþ;

bir açlýðý bastýrýyorlardý..

güneþ doðmuyordu,
kýrýlmýþtý gecenin kolu;
atamýyordu omzuna sabahýn,

ölüler çoðalýrken;
ölmek lüks kalýyordu,
açlýk içinde sürünenlere..

kanýt kenti,
pusu kurulan bir gecede
yok edilmiþti iþte,
binlerce göz, o gece;
yaþamdan uzaklaþmýþ,
donuklaþmýþtý þimdi;
gençliðin o tüm hissettirdikleri;
hayaletlerin anýlarý olarak
yaþayacaktý;
yeryüzüne ait yüzsüzlüðün
bir yüzük gibi
çýkarýlýp atýlmasýna benziyordu;
gerçek artýk apaçýk ortadaydý,

bir açlýk duygusu ki bu,
içine acýyý ve kaný aldýkça daha
çok,
ama daha çok istiyor,
büyüdükçe büyüyordu;
savaþan her kabilenin esiri olduðu o acýmasýz canavar;
bir gerçek gibi,
gölgeler arasýndan beliriyor ve
hayatlarýný alýyordu insalarýn..

gözlerinde bir esinti vardý þimdi,
çok eskilere gidiyor,
bir hayali yaþýyordu,
ölüm korkusundan arýnamayan;
zavallý ve ölümsüz bir ruha
dönüþüyor,
binlercesi gibi,
hatanýn eþiðinden dönemiyordu,
kanýt kentinde artýk hayaletler
dolaþýyordu..
Sosyal Medyada Paylaşın: